Newcastle United

Historia popularnych Srok sięga jeszcze czasów wiktoriańskich. Dwa kluby: Newcastle West End i Newcastle East End rywalizowały ze sobą, początkowo w rozgrywkach krykieta. W 1892 East End uzyskał znaczną przewagę, przez co ich rywal popadł w kłopoty finansowe. Klub przejął od podupadłych przeciwników ich stadion – St James’ Park, a niedługo później zmieniono nazwę klubu na Newcastle United. Wówczas też pojawiły się znane do dziś czarno-białe barwy. Szybko, bo w 1893 roku klub został włączony do Football League, a przed końcem wieku grał już w angielskiej elicie. To właśnie pierwsza dekada XX wieku zbudowała legendę Srok. Między 1905 a 1910 rokiem, Newcastle sięgnęło po trzy mistrzostwa i jeden Puchar Anglii, mający wówczas większą renomę niż rozgrywki ligowe.

W zespole Srok grali najlepsi zawodnicy regionu i jedni z najlepszych Anglików. Aż do wybuchu I wojny światowej, Newcastle było jedną z najlepszych zespołów w kraju. Po zakończeniu konfliktu także święcili triumfy, między innymi, pokonując w kontrowersyjnych okolicznościach Arsenal w finale Pucharu Anglii z 1932 roku. Po tym sukcesie Sroki popadły w kryzys i spadły nawet do niższej ligi. Proces odbudowywania trwał aż do wybuchu II wojny światowej.

Powojenne sukcesy i późniejszy marazm

W latach 50. XX wieku, Newcastle powróciło do elity i trzykrotnie sięgnęło po Puchar Anglii, pokonując w finałach Blackpool (1951), Arsenal (1952) oraz Manchester City (1955). W klubie grali zawodnicy znani w całym kraju, a niektórzy, jak Jackie Milburn czy Bobby Mitchell zapracowali na rangę międzynarodową. Jednakże, mimo posiadania w składzie gwiazd, w roku 1961 Sroki spadły z Premier League. To tam przejął je Joe Harvey, który został prawdziwą legendą klubu. Prowadził go przez 13 lat, wracając z Newcastle do najwyższej klasy rozgrywkowej oraz prowadząc klub do jedynego sukcesu międzynarodowego: Pucharu Miast Targowych w 1969 roku. Jest to ostatnie trofeum, jakie Sroki dodały do swojej gabloty.

Newcastle obecnie

Choć Newcastle United czeka na jakiekolwiek istotne trofeum od ponad pięciu dekad, jest jedną z najważniejszych drużyn Premier League. Od momentu jej utworzenia, Sroki spędziły na tym szczeblu aż 26 sezonów – tylko Arsenal, Chelsea, Everton, Liverpool, Manchester United i Tottenham mają na koncie więcej sezonów w angielskiej elicie. Jedną z największych gwiazd Newcastle był sprowadzony z Realu Madryt za, kolosalne wówczas, 25 milionów euro, zdobywca Złotej Piłki, Michael Owen.

W 2007 roku klub kupił biznesmen, Mike Ashley. Stopniowo wykupywał kolejne akcje, aż w końcu został jedynym właścicielem Newcastle. Odkąd sfinalizował zakup, Ashley trzykrotnie ogłaszał chęć sprzedaży klubu, ale nigdy nie doszło do finalizacji transakcji. Znaczna część kibiców przyjęłaby nowego właściciela z otwartymi ramionami, bo Ashley nie cieszy się wśród nich estymą, między innymi przez zbyt małe inwestycje, niepozwalające Newcastle rywalizować o wyższe cele niż utrzymanie w Premier League.

Historyczne rywalizacje

Derby Tyne-Wear były najważniejszym spotkaniem dla fanów Newcastle United. W tym spotkaniu ich ulubieńcy rywalizowali z Sunderlandem, innym klubem z elity. Oba miasta dzieli zaledwie 19 kilometrów. Rywalizacja jest niezwykle wyrównana, w 156 spotkaniach obie ekipy zanotowały po 53 zwycięstwa, a 50-krotnie padł remis. Od kilku lat fani nie mieli jednak okazji wziąć udziału w derbach, bo Sunderland w 2016 roku pożegnał się z Premier League i od tamtej pory nie zdołał wrócić do elity.

Derby Tyne-Tees, to z kolei spotkania pomiędzy Srokami, a Middlesbrough, ale kibice Newcastle kwestionują nazywanie ich “derbami”. Po pierwsze, dla nich zawsze większe znaczenie miały mecze z Sundelandem, a po drugie oba miasta dzieli niemal 70 kilometrów.

W tej historycznej rywalizacji Newcastle było lepsze od rywali 51-krotnie, a Middlesbrough wygrało 40 razy. Ich pojedynki zakończyły się remisem 38-krotnie. Ostatni mecz obu drużyn odbył się ponad dekadę temu, gdy znajdowały się one w Championship. Padł wówczas remis 2-2.