Union Berlin

FC Union Berlin to klub, który posiada siedzibę w dzielnicy Koepenick. Pod obecną nazwą drużyna funkcjonuje od 20 stycznia 1966 roku i tę datę uznaje się oficjalnie za powstanie klubu.

Union Berlin – historia klubu

Korzenie Unionu sięgają już jednak 1906 r., kiedy to został uformowany zespół FC Olympia 06 Oberschoeneweide, a w 1909 r. przekształcono go na SC Union Oberschoeneweide. W kolejnych latach nazwę klubu zmieniano jeszcze kilkukrotnie. Najważniejszym sukcesem do 1966 r. było wywalczenie wicemistrzostwa Niemiec w 1923 r., natomiast już jako 1. FC Union Berlin w 2001 r. klub doszedł do finału Pucharu kraju.

1. FC Union znany jest pod przydomkami Eiserne (Żelaźni) oraz Eisern Union (Żelazna Unia). Klub rozgrywa swoje mecze na wielofunkcyjnym obiekcie o nazwie Stadion An der Alten Försterei (Stadion przy domu starego leśniczego), który obecnie pomieści na meczach piłkarskich 22012 widzów. Wybudowany w 1920 r. stadion ma posiada tylko 3617 miejsc siedzących, co jest rzadkim zjawiskiem wśród współczesnych obiektów.

Union Berlin utożsamia się z czerwono-białymi barwami i w strojach o takich kolorach występują piłkarze tego klubu. Obecnie największym rywalem Żelaznych jest Hertha. W przeszłości Union burzliwie rywalizował z inną berlińską ekipą – BFC Dynamo. Było to związane z ówczesną sytuacją i podziałem miasta na część wschodnią (Union) i zachodnią (Hertha Berlin), a taki stan rzeczy utrzymywał się aż do upadku Muru Berlińskiego.

Długa i kręta droga do elity

Żelaźni w 1968 roku zdobyli Puchar NRD (Niemiec Wschodnich) i był to pierwszy sukces klubu od momentu powołania nowego tworu 1. FC Union Berlin dwa lata wcześniej. Wówczas Żelaźni nie byli w stanie skutecznie rywalizować jak równy z równym z ekipą BFC Dynamo, która była mocno wspierana finansowo przez wschodnioniemieckie służby bezpieczeństwa – Stasi i zależna od tego podmiotu. Union był całkowitym przeciwieństwem Dynama i dawał swoim kibicom poczucie braku polityczności oraz możliwość wyrażania własnej opinii i wolności.

Po zjednoczeniu Niemiec w 1990 r. 1. FC Union Berlin długo zmagał się z realiami wcześniejszych dekad i wielokrotnie popadał w tarapaty finansowe. Ostatecznie przy wielokrotnym zaangażowaniu miejscowych kibiców klub zdołał przetrwać trudne chwile. W 1993 i 1994 r. klub uzyskał awans na zaplecze Bundesligi, ale za każdym razem z powodów finansowych władze ligi odmawiały Żelaznym licencji na grę na tym poziomie rozgrywek.

W sezonie 2001/02 klub premierowo wystąpił w 2. Bundeslidze i zajął szóste miejsce. W tej samej kampanii klub wystąpił w Pucharze UEFA, ale odpadł w drugiej rundzie. Udział w europejskich pucharach był dla Unionu następstwem poprzedniego sezonu, w którym dotarł do finału Pucharu Niemiec, w którym przegrał 0:2 z Schalke.

W 2004 roku nastały gorsze czasy dla Unionu, który spadł do trzeciej ligi, a w sezonie 2005/06 grał nawet na czwartym szczeblu zmagań w Niemczech. Od kampanii 2009/10 Żelaźni ponownie rywalizowali już na poziomie 2. Bundesligi, gdzie zadomowili się na dłużej. Do sezonu 2018/19 Union Berlin nieprzerwanie występował na zapleczu elity. Wówczas klub zajął trzecie miejsce w lidze i po zwycięskich barażach zanotował historyczny awans do Bundesligi, pokonując w dwumeczu VfB Stuttgart. W premierowym sezonie w elicie Union zajął jedenastą pozycję.

Polacy w Unionie

Union Berlin to klub, w którym występowało dotychczas ośmiu zawodników mających polskie korzenie. Jako pierwszy w barwach Żelaznych zagrał Jacek Mencel, który strzelił dla Unionu 66 goli w 118 meczach, występując w tym zespole w latach 1990-94. W pierwszej połowie lat 90. XX w. graczami Unionu byli również Piotr Żelazowski i Antoni Jeleń. W minionym stuleciu w ekipie Żelaznych grali też Marek Czakon i Jacek Frąckiewicz. W XXI w. zawodnikami Unionu byli Michael Bemben, Martin Kobylański, a ostatnim Rafał Gikiewicz w latach 2018-2020.